شـبـانـه آسـمـانـش خـاک مـی‌شـد            نه زهرا، بلکه جانش خاک می‌شد

چه خاکِ آتـشـیـنی داشـت زهـرا            دگر روح و روانش خاک می‌شد

تـلاقـی داشت نـورش با کـبـودی            علی، رنگین کمانش خاک می‌شد

عـلـیِ پـهـلـوان خـانـه نـشـیـن شد            که دیگـر قـهرمانش خاک می‌شد

دگــر آمــادهٔ پــیــری‌سـت مـــولا            که بـانـویِ جـوانش خـاک می‌شد

عـلی از غـربـتـش زانو بغل کرد            به قـبـرِ بی‌نـشـانـش خـاک می‌شد

خزان رنگ رخش را بس که برده است            گمان می‌رفت زهرا سالخورده است